Stroomraadsels, boer Wim en Hallo Jumbo!

De afgelopen week hebben we het lekker rustig aan gedaan. College gevolgd over diabetic ketoacidosis. Geweldig met een powerpoint presentatie, best interessant, en heel handig want alles wordt letterlijk van opgelezen zodat het voor ons ook nog te volgen valt! Dinsdagmiddag na stage kwamen we weer thuis en je raadt het misschien al….? Geeeeen stroom! En dit keer ook geen water. Omdat we gelijk zoiets hadden van oooooh nee niet wéér?! hebben we onze grote vriendin Wahikyeda, waar we de dag ervoor ook geweest waren om te klagen over de stroom, maar weer gebeld en gezegd dat ze het moet fixen. En zowaar, ineens was er weer water, en ’s middags na een zwembadbezoekje ook weer stroom. Echt bijzonder… We zitten er zwaar aan te denken of ze niet ergens een knopje bij haar bureau heeft of een app op de telefoon waar ze het allemaal mee uit en aan kan zetten. Maar goed… Omdat we dus weer stroom hadden, hebben we een champignonnensoepje gekookt, toast, gebakken ui met champignon, een toetje erbij en op mijn bedje met de laptop en een slechte komedie film kijken (foute versie van The Hangover). Genot !

Woensdag was het rustig op de afdeling, er lagen maar 74 patiënten en dus luidt de conclusie: we liggen nog niet vol, de gangen zijn nog niet volledig bezet en er staan nog niet veel extra bedden in de kamers, dus doen we het rustig aan. Wel mocht ik met een Tanzaniaans verpleegkunde student even de kamers langs om te ‘painten’. Of beter gezegd, de inkepingen waar de pinnen doorheen zijn gehamerd en geboord, te verven/ontsmetten met povidon (soortemet betadine). Leuk klusje, vooral met 1 gesteriliseerd bakje met povidon, 6 wattenbolletjes, 3 gaasjes, 2 kochers/schaartjes, een afvalemmer, 6 handschoenen over elkaar heen getrokken en 10 patiënten. Omdat we hierdoor ook bij een patiënt terecht kwamen die er al heel lang lag. Van deze patiënt had ik in de rapportage gelezen dat hij ‘discharged home, still in’ was. Ik vragen wat ze daarmee bedoelden.. Kreeg ik het antwoord dat deze patiënt eigenlijk al lang naar huis mocht, maar hij de rekening voor ziekenhuiskosten niet had betaald of nog niet kon betalen, en dus zolang in het ziekenhuis moest blijven liggen. Wel te bedenken dat deze meneer ondertussen helemaal onder de decubitusplekken zat, en een dag in het ziekenhuis zo’n 10.000 shilling kost (ongeveer €5,-), waardoor de rekening alleen maar groter wordt en de kans dus steeds kleiner wordt dat de rekening ooit betaald gaat worden…. En hoe ze dat op gaan lossen.. I have no clue… Maar zolang blijft meneer dus wel liggen, krijgt elke dag (of soms niet) wondbehandeling en ontstaan er steeds meer decubituswonden. Zo zijn er dus elke dag weer dingen waar ik me over verbaas.
’s Avonds lekker schelpjes spaghetti gegeten, en ondertussen ontdekken we steeds meer dingen om doorheen te gooien om het nog lekkerder te maken!

Donderdag mocht ik van een arts wondverzorging doen, en dan opnieuw verbinden. Toen ik mijn gesteriliseerde tray klaar had voor gebruik, maar eerst nog povidon moest gaan zoeken kwam ik tot ontdekking dat dit niet op de gebruikelijke plek stond. Dus ik vragen aan een andere verpleegkundige waar ik dit kon vinden. Deze vertelde mij dat het op was, en dat ik het verzorgen dan maar moest laten voor wat het was. Ik verbaasd terug naar de arts om deze op de hoogte te brengen, waarna deze ook zegt: “Ah okay, hmm, don’t bother. Thank you for your help!” Want even naar een andere afdeling lopen om een klein beetje van hun te lenen, dat bestaat hier niet…

Na stage zijn we de stad in gegaan om even te lunchen en daarna boodschappen te doen, want dat was wel weer nodig. Omdat Wilke zo’n zin had om naar Union Cafe te gaan (waar veel ‘mzungu’ oftewel ‘blanken’ komen), gingen we daar maar wat eten. Ik zat lekker van mijn salade te genieten tot het moment dat ik ineens, in een flits, een bekend persoon dacht te zien. We hadden er al grapjes over zitten maken; boer Wim van boer zoekt vrouw internationaal woont ook in Tanzania, zouden we hem ook tegen komen,? Lache, dat gebeurt toch never nooit, Tanzania is zo groot. Ik dacht dus echt dat ik aan het hallucineren was door de malariatabletten… Nou niet dus, want boer Wim stond toch echt op de stoep bij Union Cafe! Ondertussen wij te fluisteren of we naar hem toe moesten gaan om een praatje te maken. Op een moment gaat hij weer staan, loopt een eindje van zijn tafeltje vandaan, weer precies in ons zicht, en roep ik net iets te hard: “Hee, dat is boer Wim!” Waarna hij omkijkt, en naar ons toe komt lopen. Om een lang verhaal kort te maken, we hebben zo’n 10 minuten met hem staan lullen over hoe het met zijn bedrijf gaat, wat hij in Moshi deed, wat wij hier doen en natuurlijk ook over of hij nog steeds bij zijn gekozen liefde uit boer zoekt vrouw was. Uiteindelijk zijn we uitgenodigd om eens een keer langs te komen op de boerderij, om een kijkje te nemen of een weekend door te brengen. Aangezien de Simba Farm op 1700 meter ligt, aan de voet van de Kilimanjaro en er een camping bij zit die hij runt, lijkt ons dat wel wat. Wanneer we erheen gaan weten we nog niet, maar het staat zeker in de planning!
Na bekomen te zijn van dit avontuur, hebben we besloten om op zoek te gaan naar de beruchte ‘Jumbo supermarkt’ die in de buurt schijnde te zijn. In de winkel hebben we onszelf helemaal lekker gekeken op autodrop, snack a jacks, sprenkeltjes, honig macaroni, limonade, nutella en ga zo maar door. Uiteindelijk zijn we de winkel uitgestapt met 3 pakken over datum hagelslag, 2 over datum slankie smeerkaas, limonade siroop, sperziebonen, zak patatje joppie chips, barbecue ham chips en mayonaise. En oeeeh wat smaakt die hagelslag goed!! Al vindt Wilke het heel skraal want we hebben afgesproken dat we niet meer dan 1 boterham per persoon per dag met hagelslag mogen, sorry Wil maar die troep is duur… Over geld gesproken, daar geeft Wilke niet om, want die is ondertussen de sloopkoning in het huis. De wc die overloopt, een wc waarvan de hendel voor het doorspoelen af is gebroken, krukje doormidden, stuk hout van een stoel afgeschopt en zo zijn er nog een aantal dingen. Grace onze housekeeper is al bijna bang, want elke keer als we haar tegen komen is er wel iets aan de hand.

Vrijdag hadden we uitslaap- en studiedag. De huiskamerstoelen naar buiten gesleurd, en in het zonnetje bezig met ons stageleerplan plus wat dingen uitwerken voor stage. ’s Avonds waren we uitgenodigd voor een farewell-party van mensen die we niet konden. Ja, zo gaat dat hier. Er is een groepsapp voor alle studenten die op de compound wonen, en als je iets van plan bent zoals uit eten gaan of wanneer je een tour gaat doen, nodig je iedereen uit! Dus zo kwamen we, nadat we met een groepje in een restaurant een Aldi look-a-like lasagne (maar echt lekker!) hadden gegeten, aan bij het huisje waar het feest was. Omdat Wilke wat last had van schijterij ging die al vroeg naar huis, maar Jamie en ik moesten nog even mee op stap naar de bekende ‘Mzungu’-bar Glacier. Je wordt zowat belaagd door de wel zwarte kerels die er lopen, want je bent als blanke super interessant, en het is geweldig als ze een gesprekje met je kunnen beginnen. Ik prijs mezelf dat ik een ring om mijn ringvinger had… Dat betekend hier dat je verloofd bent, en dat helpt echt om ze bij je weg te krijgen! ‘Ooh you have a ring… so you’re engaged?! ‘ Ik: ‘Yes! Zo’n kerel: ‘Aah okay, and is he a nice guy?’ Ik: Yes, he’s a very nice guy, and he’s coming soon to visit me!’ En vervolgens zijn ze gevlogen :D! Na een aantal vodka-jus zijn Jamie en ik om een uur of half 3 maar op huis aan gegaan. Leeeeeuke avond, maar volgende keer nemen we Wilke maar mee als bodyguard!

Zaterdag dus heerlijk uitgeslapen, gezwommen, bruin bakken in de zon en hebben we overheerlijke nasi gemaakt van de honig nasimix die de liefste mem ons opgestuurd had! Zo heerlijk, want in de supermarkt is niet erg veel variatie in groenten, of het is ongelofelijk duur. Maar we worden met de dag vindingrijker en smijten van alles en nog wat bij elkaar om er een goedgevulde maaltijd van te maken.

Zondag maar weer een rustdag en studiedag gehad aangezien Wilke zich nog niet op en top voelde en niet naar Arusha durfde met een buik die soms op hol sloeg. Maar om het onszelf aangenamer te maken tijdens het afmaken van het stageleerplan, hebben Jamie en ik de tent maar weer eens verbouwd. Hop, bed op zijn kant, door een aantal deuren heen, of beter gezegd door het hele huis, de veranda op, en zo konden we dan heerlijk buiten met de laptop op schoot aan de studie! Nog een verkoelende duik aan het einde van de dag, koken en niet te laat op bed.

En zo begint er weer een nieuwe stageweek! Ondertussen heb ik een foto kunnen maken van een been met een pin er doorheen, met gewichten eraan (waarover ik de vorige keer vertelde dat ik geholpen had bij het inbrengen). En heb ik mijn ‘beste vriendin’ van de afdeling op de foto gezet, want die loopt in een heel oud MCL jasje rond wat ze helemaal geweldig vindt. Ze showt het aan iedereen, en verteld trots dat dat jasje helemaal uit Nederland komt. Ondertussen wordt ik bijna uit mijn uniform gekeken, want ze willen het allemaal maar al te graag van mij overnemen als ik naar huis ga.

Ik sta elke keer weer versteld dat zoveel mensen mijn blog lezen. Super leuk en lieve reacties!
De dagen vliegen hier voorbij, en schrok er bijna van bij het idee dat we al 3 weken weg zijn, maar ben hier nog niet uitgekeken. Elke dag is weer een nieuw avontuur!

Dikke zweettút en liefs. Tutaonana!