Haraka Haraka Haina Baraka

Hier eindelijk weer eens een verhaaltje uit Tanzania! De afgelopen weken zijn omgevlogen, en ik heb dan ook weer heel wat beleefd, maar zal het ´kort’ houden dit keer.

Samenvatting van stage:
Op 9/3 begon mijn laatste stageweek op de afdeling Orthopedie. In deze week heb ik geholpen met het verzorgen van een kindje van 4 met 2 geamputeerde benen omdat een vrachtauto over haar heen was gereden. De medical student heb ik even geleerd hoe je een geamputeerd beentje, dus een stomp, moet zwachtelen want hij deed maar wat. Die gast stond te kijken… maar vond het wakker interessant hoe ik het beentje inpakte. Daarnaast heb ik op de laatste dag van mijn stage met een broeder mee gelopen, de eerste die niet op z’n 11en30st liep maar eerder peper in de kont had. Hij rende bijna over de gangen, en deed met een rotgang de wondverzorging, hij vond mij langzaam. Bij de laatste patiënt stond ik met mijn mond open te kijken… De patiënt stond te stampen op de grond van de pijn en krijste het nog net niet uit, waarna ik de broeder zei dat hij hem wel heel erg pijn deed. Als antwoord kreeg ik terug: “Yes he has pain. You have to look at the patient his face, when you see the pain, you are doing well, if you don’t see the pain you have to push harder.” Tsjaaa.. zo kun je het ook bekijken natuurlijk…
Op 16/3 begon mijn stage op medicine IC. Ik zou in eerste instantie naar KNO, maar dat wilde ik toch eigenlijk niet meer naar de niet al te enthousiaste verhalen van Wilke dat ik met toestemming van onze supervisor mocht switchen. En zo gezegd kwam ik maandags aankachelen met het verhaal dat ik even 3 weken kwam stagelopen. Kon wel zeiden ze, hartstikke leuk. Erg interessant al de ziektebeelden hier; Stevens-Johnson-syndroom (ernstige allergische reactie op een stof, waardoor je huid los laat, necrotisch wordt), DKA (complete ontregeling van diabetespatiënten), en een oude vrouw met tetanus (wat erg zeldzaam is omdat normaal elke vrouw hier ingeënt wordt tijdens hun zwangerschap en dus er voornamelijk besmette mannen binnenkomen). Ook hier heb ik mijn kennis gedeeld door de verpleegkundigen erop te wijzen dat een bijna hyperventilerende patiënt een neusbril met zuurstof kreeg, maar ze dus volledig door de mond ademde en dus de zuurstof zo niet veel zin had.
Op 23/3 werd ik door de coördinator van de medicine IC naar de medicine afdeling gestuurd, ook wel interessant zei ze, plus dat er meer verschillende ziektebeelden waren. Zo gezegd, zo gedaan, ik mocht op de sub IC en de kamer voor het ziekenhuis personeel omdat hier het meeste te leren viel. En zo kwam ik dus mijn eerste patiënt met HIV fase 4 tegen, het eindstadium. Indrukwekkend want deze man was door een organisatie van straat geplukt en naar het ziekenhuis gebracht. De patiënt zat helemaal onder de wonden, die ik op mijn verzoek mocht gaan verzorgen. Het sneue was, de patiënt overleed de dag erna, en ik mocht toekijken hoe iemand hier afgelegd wordt.. Best indrukwekkend.. Daarnaast lag er een jongentje van 15 jaar met malaria, schizofrenie en stiff-man-syndroom op de afdeling, zoooo zielig. Hij kon amper zijn ogen bewegen zo stijf was het kereltje. Op de donderdag mocht hij naar een ander ziekenhuis in de stad, naar jawel een psychiatrische afdeling en ik was te nieuwsgierig om niet mee te gaan. In de auto met het mannetje, de familie en een andere verpleegkundige. Aangekomen bij de afdeling wilde de familie niet dat hij daar terecht kwam, wat ik heel erg snapte, tussen al de volwassen, niet te pijlen, psychiatrische patiënten, terwijl hij behandeld moet worden voor malaria en zijn stijfheid. En jaaa, ik heb dan eindelijk mijn eerste infuusnaald mogen zetten, en zowaar ging het in een keer goed ondanks het niet kunnen zien van de bloedvaten!! Op vrijdag (onze studiedag) naar de universiteit geweest om keihard aan onze opdrachten voor school te werken, en naar het ziekenhuis om een anamnese af te nemen. En die anamnese afnemen, onder leiding van een tolk, duurde 3 uur… Simpelweg omdat de patiënt eerst nergens te bekennen was en de verpleegkundigen niet wisten waar deze uithing, en omdat ze hier gewoon niet echt snel en effectief zijn soms …

In de afgelopen 20 dagen hebben we ook redelijk gebruik gemaakt van onze vrije tijd. Veel zwemmen, uit eten, boek lezen, kroegentocht, op stap, naar Arusha, Lake Chala, en afscheidsbarbecue.
Ja opa en oma, de e-reader is een succes, ik ben al in mijn 5e boek begonnen!!

Met een hele clan ‘mzungus’ in een daladala een kroegentocht doen. Super vet, want we belandden eerst midden op een oud verlaten treinstation (omdat treinen hier niet meer rijden), met een geweldig uitzicht op de Kilimanjaro terwijl het donker werd. Na de eerste biertjes kwamen hadden we een pitstop bij een cafe om te eten, wat 2 uur duurde…. Wat er dus op neer kwam dat we maar 20 minuten hadden bij de rooftopbar en dus dat drankje achterover moesten slaan. Vervolgens naar een benzinestation met een soort bar erbij, wat feest was want iedereen had em al redelijk hangen. Dansen en gek doen, een Masai bij ons in de daladala, en het busje raakte redelijk overbevolkt. Het laatste station was Glacier, the place to be. Uiteindelijk belandden we 3 uur op bed, en hebben de volgende dag maar rustig aan gedaan.

Arusha was niet echt een succes…. Met de bus was lache, voor 3000 shilling, dus zo’n €1,50 voor anderhalf uur hobbelen. Maar de stad was niet geweldig.. veel winkels waren dicht want het was zondag. We werden door iedereen aangesproken en wilden van alles van ons. Zo werd er ook een man ontzettend boos op ons vanuit het niks, hij dacht dat wij over hem praatten. Hij vertelde ons even duidelijk dat wanneer we nu in amerika zaten we er de doodstraf voor konden krijgen. Mooie bedreiging, maar we zijn maar weg gelopen. De Masai-markt en de fruitmarkt waren daarentegen wel erg leuk! De echte Masai-markt was afgebrand nog niet zo lang geleden, dus stonden er wat mensjes met hun mandjes vol souvenirs voor het afgebrande gedeelte te verkopen. En natuurlijk als je wat bij de ene kocht, moest je bij de andere ook wat kopen want anders was het niet eerlijk volgens hun.. LOL… Op de fruitmarkt kreeg Wilke te horen dat hij zijn okselhaar moest scheren.. Dus hebben wij daar thuis even werk van gemaakt (zie het filmpje op Wilke zijn facebook ).

Lake Chala was super moooooi! We hadden prachtig weer, en konden mooi het meer op met de kajak. De grens van Tanzania en Kenia over gepeddeld en flamingo’s van heel dichtbij gezien! Toen we terug kwamen stond er een hele school kleine kinderen van zo’n 50 mensen of meer ons als een schouwspel te bekijken, want O wat waren we interessant! En helemaal toen we ook nog gingen zwemmen. Uiteindelijk was er een meisje die het water in jumpte omdat ze graag zwemles van ons wilde.. Het was net een verzuipend katje haha. Nog even zonnen, een welkomslied voor blanke mensen geleerd, plus een gezegde: Haraka haraka haina baraka, wat betekend dat het altijd maar snel willen en niet polepole (langzaam), niet gezegend is hier. Na een lekkere klim terug nog even in een lodge genoten van het uitzicht en weer terug op naar huis. Thuis aangekomen kwamen we erachter zo erg verbrand te zijn ondanks het insmeren. De nachten erna waren daarom ook niet echt geweldig... Wilke heeft ondertussen de vellen aan zijn rug hangen, en is dus nu net een schimmel.

Afgelopen zaterdag heb ik dan voor het eerst in mijn leven mee mogen maken hoe het voelt om te verhuizen. Omdat we in een maand zo’n €40,- aan elektriciteit kwijt waren (ja je moet het hier prepaid kopen), en je hier normaal minimaal 2 maand me moet kunnen doen, hebben we na zoveel keer klagen vrijdag nog maar eens aangeklopt bij bureau internationalisering. Dit keer werd er wel wat aan gedaan, en er werd gezegd dat we mochten verhuizen omdat de kans erin zat dat er ergens elektriciteit lekte plus dat het niet erg veilig was in de uithoek waar wij zitten. Dus stonden we zaterdag 7 uur naast ons bed om de hele mikmak in te pakken. Alle kleren in de koffer douwen, zoveel mogelijk andere rotzooi bij elkaar in een doos en maar lopen want onze chauffeur was nog stoned van de avond ervoor…. Wat een drama met een koffer door de modder te slepen… Gelukkig door mijn slakkentempo kwam ik een andere compound bewoner tegen die zei dat ze ons wel wilde helpen. Gelukkig, anders hadden we nog zo’n 4x heen en weer moeten bonkelen. Het huisje is ongeveer hetzelfde, alleen hebben we nu geen boiler meer dus MOETEN nu altijd koud douchen.. Maar Jamie en ik hebben onze kamer alweer opgepimpt, en dit huisje (A19 nu ipv van A33) begint ook al aardig als thuis te voelen. Ons Tanzanialied Kuma hé staat alweer op de muur!

Deze week de laatste week op de medicine ward/ medicine IC, en dan mag ik op naar de surgery IC! De tijd gaat zo snel …. We zijn alweer 6 weken weg, en ik verveel me nog steeds niet! En als ik me dan wel verveel, kras ik lekker in mijn Wreck this journal, of plak er wat mieren of andere rotzooi in; bedankt Rianne, Anneke en Gonda voor het vermaak!

Jambo!
Jambo bwana.
Habari gani, mzuri sana.
Wazungu, Mwakari-bishwa.
Tanzania yetu.
Hakuna Matata!

Heel veel liefs vanuit Moshi, en ik mis Fryslân, myn familie en myn gestoorde vriendinnen toch wol wat!