Het YOLO-gedeelte gaat van start!

De laatste stageweek is aangebroken, of nouja morgen is onze laatste stagedag, ook goed.

De afgelopen weken stage ben ik aan het hoppen geweest. Zo belandde ik voor een week op dermatologie afdeling. Een gebouw dat los van het ziekenhuis staat en pas sinds vorig jaar oktober geopend is. De verpleegkundigen doen er niet zoveel omdat ze nog niet bijgeschoold zijn, maar dat maakt het niet minder interessant! Een medical student, albino, heeft me op sleeptouw genomen en me van alles verteld. En een inspiratiebron dat het is! Ze heeft het boekje even open gedaan over het leven als albino hier.... Laat ik dat maar niet opschrijven, maar om je een klein beetje een idee te geven, het heeft me een aantal dagen gevolgd. De afdeling was ook shockerend, kanker dat zover gevorderd is dat er eigenlijk niets meer aan te doen is naast uitstel van executie. Zo loopt er een jongen van 23 met HIV rond die hierdoor een zeldzame vorm van kanker heeft opgelopen die zich over zijn hele been verspreid heeft. Hij was zo laat naar het ziekenhuis gegaan omdat hij geen geld had en dus eerst moest sparen. Daarnaast ligt er een jongentje van 16, met precies hetzelfde verhaal. Het verhaal is verschrikkelijk, maar een lichtpuntje is dat de 'kinderen' op de afdeling veel vrijheid hebben en op de gang met z'n allen lol maken en spelletjes spelen.

Vorige week zijn we met z'n 3en op labor ward beland. 2 dagen een ochtenddienst en nog een beetje hebben we gewacht op een normale bevalling. Maar het mocht niet zo zijn, tot 2x toe is het op een keizersnee uitgelopen, ondanks de rug massages, uitwisseling van meelevende blikken en het afkoelen met mijn waaier. Maar toch, doordat Jamie en ik zoveel tijd en verzuurde armen besteed hadden aan die ene vrouw die zou gaan bevallen, was het bijzonder om te zien hoe er een klein (dik) jongentje ter wereld kwam via een keizersnee. Hij werd alleen wel naar een andere afdeling gebracht omdat ze bang waren dat hij diabetes zou hebben. En zo kwamen we het wondertje deze week tegen op de kinderafdeling, natuurlijk met de moeder die waarschijnlijk nog nooit zo'n goed begeleidde bevalling heeft gehad. Ze was ons dan ook erg dankbaar. Oooh wat is het leuk om al die kleine baby'tjes vast te kunnen pakken en tijdens borstvoedingtijd uit te delen aan de moeders. Jaaa, ze hebben hier iedere 3 uur borstvoedingtijd... De moeders komen bij de deur van de kamer met alle houten kistjes (couveses), zeggen de naam van de baby en wij moeten het kindje opzoeken en overgeven voor voedertijd. En zo zitten er zo'n 15 moeders met de kindjes aan de borst op een rijtje in de gang. De kindjes waarvan de moeders niet op komen dagen, krijgen melk van de verpleegkundige met een schaaltje (ik heb nog geen flesje gezien). De kindjes liggen er niet voor niks, dat is waar. De problemen zijn uitlopend van prematuur, maagproblemen, infecties, down syndroom, en verdenking op te hoge bloedsuikers (diabetes) vanwege het hoge geboortegewicht.

Gisteren hebben we onze eindbeoordeling gehad en natuurlijk hebben we die allemaal afgerond met een goed! Ze was tevreden met ons allemaal, al is en blijft het een aparte bedoeling dat invullen van de beoordeling door onze begeleider. Daarnaast hebben we mee mogen maken hoe hier de dag van de verpleging wordt gevierd. In eerste instantie kon niemand ons vertellen hoe laat alles zou beginnen, maar wanneer we om 12 uur daar waren zou het wel goed komen. Uiteindelijk begon het programma pas om 2 uur, heel fijn… NOT. Er werd wat gedanst, een aantal toneelstukjes opgevoerd en er werden wat toespraken gehouden, niet bepaald interessant als je geen Swahili spreekt. Om de verveling wat tegen te gaan hebben Jamie en ik ons maar vermaakt met het spelen van galgje en domme filmpjes maken met de gopro van Wilke. Rond half 4 gingen dan eindelijk de kaarsjes aan en hebben we met een stoet verpleegkundigen en onze lekkende fakkels het ziekenhuis doorgewandeld. Ondertussen de verpleegkundigen luidt zingend iets over liefde = upendo/upenda (zie het geweldige filmpje op facebook haha). Upendo was het enige wat we uit alle liedjes wijs konden worden, maar het deuntje en meegeblèr was grappig genoeg om mee te doen. Na het rondje ziekenhuis nog even een soda, een samosa en een worst gescoord en snel naar huis sneaken, want we hadden geen zin in meer speeches.

Afgelopen weekend zijn we bij boer Wim en de rest van de familie op de boerderij belandt! En natuurlijk, Wim had even aan zijn familie verteld dat we speciaal voor hem kwamen, jammer maar helaas Wim, dat is niet helemaal waar... We waren er ook voor de omgeving, de boerderij, een bezoekje aan Hanna uit Sexbierum die net een aantal dagen daar is, mijn bikini die ze heeft meegenomen omdat de andere uitgelubberd is, de sappige verhalen over het boer zoekt vrouw avontuur verteld door de familie en natuurlijk gewoon omdat het leuk is om een weekendje weg te gaan! Het was leeeeeeeuk. We hebben een rondleiding gekregen over de hele boerderij en het land dat bestaat uit 2500 ha, ongelofelijk goed eten, de sappige en grappige verhalen over boer zoekt vrouw met Wim, maar ook de andere kanidaten uit dat jaar en de iets arrogante houding die Yvon schijnt te hebben. Wat een gastvrije familie, wat een mooi bedrijf en het uitzicht is zoooo mooi! En ja, als afsluiting zijn we natuuuurlijk even met boer Wim op de foto gegaan als bewijs!

En omdat deze week onze laatste stageweek is zijn we ondertussen druk bezig geweest met het verzamelen van souvenirs en het vol plannen van onze laatste maand en nog een beetje. Voor het aanstaande weekend staat er een 4 daagse safari op de planning met nog 4 andere gekke Friezen! Een bezoekje aan Lake Manyara, de Serengeti, en Ngorongoro crater om de laatste 2 van de big 5 te spotten en natuurlijk de andere bijzondere dieren. De vliegtickets naar Zanzibar zijn ook al geboekt; 10 daagjes chillen op een, schijnt, prachtig eiland. Alleen het beklimmen van de Kilimanjaro moet nog geboekt worden. We zijn nog steeds opzoek naar de laagste prijs met de beste service, leuk spelletje!

Jaaajaa, ik beschreef in de eerste paar verhalen grappige situaties etc etc maar ik kreeg telkens te horen dat het van die lange verhalen waren (en ik wordt een beetje lui), dus daarom laat ik het maar even voor wat het is... Ik hou niet echt meer bij wat we allemaal doen en wat er allemaal gebeurt, maar we hebben het nog steeds leuk en beleven nog steeds van die hilarische dingen. Morgen de laatste stagedag: een dagje meelopen op de kinderpolikliniek waar een Nederlandse neurologe werkt, international office inlichten op welke dagen we in het huisje slapen willen, vrijdag Nynke haar verjaardag vieren en dan gaat zaterdag het meest YOLO gedeelte van de reis van start! WE HEBBEN ER ZIN IN!

Baadaye, nene busu!