Mambo poah!

Natuurlijk moest er voor vertrek de koffer ingepakt worden… Dat was me wat.. Dikke stress want ik moet een koffer vol proppen en boven de 30 kg uitkomen die we mee mochten nemen. Maar uiteindelijk het toch maar zo gelaten en op hoop van zegen zien of ik met de te zware koffer niks bij hoefde te betalen.

Maandag was het dan echt zover… Heit, Mem, Joost en Albert allemaal mee om me uit te zwaaien. Koffer inchecken (jaja, 30,9 kg zonder bij te hoeven betalen), laatste bakkie koffie met z’n allen en op naar de rest die ondertussen ook de koffers afleverden. Na heeeeel veel knuffels, tranen en toch een beetje lachen om de boardingpasscontroleurs die riepen dat ze geen papieren zakdoekjes voor ons hadden afscheid genomen.

Net voordat we op gingen stijgen kregen we nog een mailtje van Vera (ons contactpersoon in Tanzania), dat we de eerste nacht gewoon in de compound konden slapen en dat we opgehaald konden worden. Noooooit gedacht dat we reactie zouden krijgen, maar wel erg fijn dat het kon!

Het was gelijk gezellig, en tijdens de vlucht van Istanbul naar Kilimanjaro er maar even een vodka jus op ons avontuurtje gedronken en samen de maaltijd gegeten want naast hun was nog een plekje vrij. Ik zat in eerste instantie niet naast Wilke en Jamie, maar ergens achterin. Primaaaa want ik zat naast een man, en de 3 stoelen aan de andere kant zat niemand, dus heb ik mijzelf die 3 stoelen toegeëigend!

Aangekomen op Kilimanjaro Airport eerst nog een formuliertje invullen voor het visum, direct allemaal mannetjes om je heen die je koffer wel willen sjouwen, natuurlijk voor geld wat we niet hadden. Gelukkig stond ons chauffeur Tumaini op ons te wachten om ons naar de compound te brengen. Een grote auto was het niet dus Jamie en ik zaten beide aan een kant, met 2 koffers tussen ons in. ’s Nachts gelijk les gekregen in Swahili; Mambo poah = Hoe gaat het? Caribu sana = heel erg welkom, Kwaheri = doei. Aangekomen bij de compound, was er natuurlijk geen stroom aanwezig. Dus de knijpkatjes uit de tassen en zien of we de klamboes aan het plafond kregen, het bed opgemaakt met de kleedjes en kussens die we meegenomen hadden uit het vliegtuig (jatten dus) en gauw slapen. Uiteindelijk lagen we 5 uur op bed, en ik met een koffer die niet open wilde…

Half 10 wakker, en toen maar alle 1000 codes op de koffer geprobeerd maar geen beweging in te krijgen. Dus de keukenla maar open getrokken en het slagersmes erbij gepakt. Diezelfde ochtend onze housekeeper ontmoet, Grace, die hier schoonmaakt of zo iets, want schoon is het hier niet bepaald.

Grace heeft ons later die ochtend naar het ziekenhuis gewandeld waar we de handlanger van Vera ontmoetten. Ze heet Wahikyeda, maar morgen weten we het allemaal niet meer en heet ze weer iets met Whyhakaki ofzo. Eerst werden we in de kantine van het KCMC gezet, waar we onze brunch hadden, want we hadden natuurlijk geen eten en geen water meer. Het eten bestond kleffe rijst, met taaie bonen, iets wat op spinazie leek maar het niet was en een beefsoepje… Of het lekker was? Nee niet echt… Nadat we een wat apart en onduidelijk gesprekje met Wahikyeda hadden gehad over wat het allemaal zou gaan kosten, wanneer we moesten beginnen met stage en het hele rataplan, zijn we met de dala dala (een klein busje waar zo’n 26 mensen in gepropt worden) naar het centrum van de stad gegaan. Hier op zoek naar een supermarkt en een pinautomaat die het deed. Een ton aan boodschappen gehaald inclusief schoonmaak middel, nog een overvol reisje met de dala dala, een wandeltocht van 20 minuten en een gescheurde boodschappentas, tot in de naad bezweet en een selfie met Selfa (iemand die we onderweg ergens tegen kwamen, zoals zoveel die ons aanspreken), kwamen we weer in ons compound aan. Het fornuis werkte niet, dus moesten we het maar met een broodmaaltijd en een kommetje noodles doen. Omdat we een kamer hadden zonder slot bij ons housekeeper een andere kamer aangevraagd, die achteraf gezien veeeel groter was, beterrrrr. Diezelfde avond hebben Jamie en ik nog een kasboek geknutseld om de tijd te doden, en nog een ijskoude douche waar wel een douchekop op zit maar met 1 gat er in.

Woensdag weer naar Wahikyeda en kregen we een korte rondleiding door het ziekenhuis, met natuurlijk een bezoekje aan de kinderafdeling. 6 bedden naast elkaar, waar je net tussendoor kan lopen, met aan de andere kant van de zaal 10 bedden waarop mensen moesten wachten tot ze geholpen werden of een wachtten op een operatie. Ook Adelaida ontmoet, zij is de supervisor van alle stage lopers in het ziekenhuis. Hierna weer met de dala dala, wat 400 shilling = €0,19 naar het centrum om te pinnen en kijken of we internet konden regelen, wat lukte! 5 GB voor iets van 12 euro, best genoag! Aangekomen bij de compound kwamen we erachter dat we (weer) geen stroom hadden en dus weer aan het droge brood moesten. Maar eerst hebben we een steenkoud bad genomen met z’n 3en en wat afleveringen van Divorce gekeken (foto!). Jamie heeft diezelfde avond een salamander ontstaart met een lepel. De salamander liep verder, de staart bleef heen en weer zwaaien op het aanrecht…

Donderdag een beetje uitgeslapen, de was gedaan terwijl Wilke rustig zat te internetten en Grace stond te kijken hoe wij onze was uitknepen, weer in een overvolle dala dala, iedereen stempelen met zweet en dikke konten in je rug, naar de stad om te pinnen, boodschappen doen, compound betalen en weer terug naar de compound. Jamie en ik hebben al onze spullen in onze ineens heel grote slaapkamer uitgestald en hebben grootse plannen om het enigszins gezellig te maken en op te knappen. Zowaar hadden we vanavond stroooooom! Dus spaghetti gekookt, met pure tomatenpuree en vieze worstjes. Na 3 dagen brood was de warme maaltijd oke, maar lekker was het dus echt niet! Nog even skypen met mijn lieve familie en ons nieuwe huisgenoot voor 3 dagen leren kennen.

Morgen krijgen we een rondleiding door het hele ziekenhuis, langs alle afdelingen, en mogen daarna bepalen waar we willen gaan stage lopen, en dan maandag echt beginnen! Ik ben benieuwd!

Oant snel leaverds!