Eerste stagedagen en 5 dagen geen stroom

Het heeft even geduurd voor ik mijn verslag weer online kon zetten want we hadden 5! dagen geen stroom en ineens vanochtend wel weer…. Dus hier mijn mega verhaal over meer dan een week aan belevenissen en avonturen haha.

Vrijdag 20-1 hebben we dan de beruchte rondleiding door het ziekenhuis gehad en mochten we gaan kiezen op welke afdeling we zouden willen stagelopen. De rondleiding bestond uit een wandelingetje, op z´n 11en30st zoals iedereen hier loopt, door de gangen van het ziekenhuis en over elke afdeling werd 2 zinnen verteld. Na de ‘rondleiding’ moesten we gelijk aangeven waar we zouden willen stagelopen. Uiteindelijk heb ik gekozen te starten op de afdeling Orthopedie, vervolgens naar KNO en als laatst naar de Surgery Intenstive Care Unit te gaan, met daarna nog een aantal weken om van afdeling naar afdeling te hoppen die we maar willen. Hierna werden we op de afdeling gebracht voor een aantal oriëntatie uurtjes. Bizarre ervaring als je bedenkt dat ze hier nog gebruik maken van pinnen door botten met aan beide kanten van de pin een touw met daaraan gewichten om het bot op de juiste plek te houden/krijgen. En ja, ook schroeven door de schedel met gewichten eraan wanneer er iets met de wervels aan de hand is. Het stinkt ongelofelijk op de afdeling, mensen liggen met z’n 10en op een kamer en er liggen mensen op de gang op veldbedjes of gammele brancards… Na de oriëntatie hebben we het zwembad opgezocht om verkoeling te zoeken en zijn we bij een pizzeria belandt met een heerlijk Kilimanjaro biertje. Nog een aflevering Divorce en niet te laat op bed.

Zaterdag 21-1 hebben we lekker uitgeslapen en hebben we een ontbijtje op bed gehad, die Wilke niet voor ons klaar wilde maken, dus Jamie en ik die zelf maar klaar hebben gemaakt. ‘s Middags zijn we Moshi in geweest en hebben gelijk onze eerste ‘bijna bestolen ervaring’ gehad. Zwarte meneer nr. 1 probeerde iets uit Wilke zijn tas te pakken of was het van plan, zwarte meneer nr. 2 op straat zag het gebeuren en werd woest op zwarte meneer nr. 1 en rende er achteraan. Wij stonden daar, een beetje verbijsterd te kijken en zo kwam zwarte meneer nr. 2 weer terug om te zeggen dat hij politie wilde halen en dat we voortaan beter op onze tassen moesten passen. DANKJE ZWARTE MENEER nr. 2! Nog niet de weg overgestoken werden we belaagd door allemaal mensen die van alles van ons wilden en ons van alles aan wilden smeren… Doorlopen en negeren is toch echt de beste manier om van ze af te komen. Een straat verder werden we aangesproken door een rasta-mannetje die ons wat wilde verkopen en daarachteraan kwam een gastje die ons tassen wilde verkopen. Uiteindelijk de tassenman afwimpelend belandden we in een galerij/kelder met allemaal Afrikaanse souvenirs waar ik een omslagdoek en jurkje heb gekocht. Eenmaal buiten stond daar de tassenman weer, dus gelijk ook maar een Afrikaans tasje gekocht. Maar met rust laten deed hij ons niet. Hij verkocht nog een tas aan Wilke voor 3000 shilling minder, wat Jamie en ik niet eerlijk vonden, dus lieten we dat even merken. Hij vond het wakker grappig en nodigde ons daarom uit om een keer bij hem thuis te eten en zei dat we de volgende keer een tekening gratis zouden krijgen. Vervolgens liet hij mij niet meer los.. ja, er is beeldmateriaal van, en moest ik met hem op de foto. Daarna boodschappen gedaan, champignonsoep gemaakt en ’s avonds het drankspelletje Bussen gedaan met Vodka Jus, waar Wilke eerst niet aan mee wilde doen, wat resulteerde dat Wilke constant de lul was toen hij uiteindelijk wel mee wilde doen, en een hysterische Jamie die ruzie kreeg met haar klamboe.

Zondag 22-1 rustig aan gedaan en het zwembad maar weer even bezocht. Wilde apen om het zwembad heen, super leuk!
Maandag 23-1 onze eerste stagedag gehad. Een dagdienst duurt hier van 8 tot 2, met daar tussenin 2 keer een pauze van een uur, erg vermoeiend zeg maar.. De dag begint met het opmaken/verschonen van de bedden, voor zover er schone dekens zijn en worden er een paar wondjes opnieuw verbonden. Dan wachten ze tot er pauze is, met mobiel in de hand, gaan pauze houden, komen terug van pauze, wachten tot het 12 uur is om medicijnen te mogen delen en dan hebben ze weer pauze of gaan om 1 uur naar huis. Je rent hier de benen onder je lijf vandaan, niet dus. De meeste patiënten die op de afdeling liggen hebben een motorongeluk gehad en wordt er vooral aan wondverzorging gedaan op de afdeling, wat voor de helft overgenomen wordt door de medical students van de universiteit in Moshi.

Patiënten die op een laken liggen, doordrenkt met bloed, krijgen een schoon laken met een zeiltje eronder, worden schoongemaakt met het vieze laken, alsjeblieft, dat was het, en niet meer zeiken. De ‘artsenvisite’ die onder leiding van een arts met zo’n 15 medical students wordt gedaan, en dus de hele bende om 1 bed staat, bespreken alles onder elkaar zonder de patiënt te betrekken bij het hele verhaal. Een verpleegkundige wilde dat ik even een katheter bij een jongentje zou inbrengen. Maar gezegd dat ik liever eerst even meekijk. Ja echt, het kan hier allemaal... Om 1 uur mochten we naar huis dus maar even geluncht op de Universiteit, heeerlijk, en gezellig met een stortbui. Door de regen werd het alleen nog maar warmer nadat de zon er weer was want het stoom kwam van de weg, dus zijn we maar weer naar het zwembad gelopen. ’s Avonds een tweede poging tot het koken van spaghetti. Wonder boven wonder, het was dit keer heerlijk!

Dinsdag 24-1 weer een stagedag. Rare dag want er reageerde een jongen niet meer op prikkels en ademde bijna niet meer. Er wordt een dokter opgehaald, en verpleegkundige loopt rustig om een bloeddrukapparaat op te halen, er wordt eens een bloedsuikertje geprikt, er wordt wat in het dossier van de patiënt geschreven, bloeddruk is toch ‘wat te laag’ zoals de arts letterlijk zegt (98/44), dus bedenken ze met 6 man dat er misschien dan toch iets moet gebeuren. Ondertussen zie ik dat de patiënt bloederige slijm uitspuugt, meldt dit aan de arts, die kijkt zegt ‘hmmmmm’ met een gezicht van is dit alles?! en draaide zich weer om. Uiteindelijk hebben ze hem toch maar naar de IC gebracht, waar Jamie ons patiënt overnam. ’s Middags mocht ik een intramusculaire injectie geven en toen was de dag ook alweer om. De stad in geweest, een heerlijk soortemet quiche gegeten en een super koffietent gevonden. Dinsdagavond met 6 Zweedse studenten gezellig gegeten in een super goed Indisch restaurant, Elrancho. Daarna zustertje moeten spelen op de compound want Jamie had waarschijnlijk iets verkeerds gegeten die middag, en bijna ook zusterje voor Wilke moeten spelen want die ging in zijn naakie onderuit in de badkuip hahaha.

Woensdag 25-1 heb ik op stage een katheter in mogen brengen bij een vrouw, midden op de gang met een miniem klein afschermding eromheen. Verder gebeurde er niet zoveel naast het kijken hoe ze hechtingen verwijderen op een manier die wij juist in omgekeerde volgorde hebben geleerd en de stinkende wonden die mij soms doen laten kokhalzen, plus waar ze als malloten in om zitten te drukken en wrijven terwijl de patiënt vergaat van de pijn. ’s Middags bij ons huisje aangekomen begon het te stortregenen. En wie denkt dat ons huis lekvrij is? Neeeee, de regen kwam door de kozijnen heen en ook de ramen waren niet echt waterdicht dus mochten we gaan dweilen. En vanaf dat moment begon het gedonder met de stroom.

Donderdag 26-1 weer naar stage. Nou daar heb ik het ook beleefd. Op een moment zag ik een student arts met een infuusnaald lopen en dus dacht ik, lache, even kijken hoe hij dit doet. Sta ik bij hem in het kamertje, dus vraag ik of ik mag kijken hoe hij dat ding inbrengt, zegt hij op zijn beurt: ‘Oooh you want to have a look? You can help me, I have to put a pin in this man his foot, so you can hold the foot.’ En toen was ik dus niet meer blij dat ik hem achterna was gelopen….. Heb dus eerst maar gezegd dat ik het wel wilde doen, maar dat ik nog niet had gegeten en dat de kans bestond dat ik flauw zou vallen, omdat ik zoiets nog nooit had meegemaakt en dit in Nederland NEVER NOOIT zult tegen komen. Hij lachen, maar ik moest helpen. Hartstikke leuk, de patiënt kreeg eerst een shot diazepam, vervolgens pethidine om hem in slaap te krijgen en daarna werd de patiënt nog plaatselijk verdoofd. Er werd een pin tevoorschijn getoverd, met een ijzeren hamertje en een incisiemesje. En zo begon de student arts een snee in het been te snijden, stak de pin erin, ramde dat met de hand door de spieren, tot het bot, pakte de hamer, ramde met de hamer de pin door het bot terwijl ik dat been stevig vast hielt, tot de pin bijna aan de andere kant van het been er weer uit kwam, maakte een sneetje voor het uiteinde van de pin, en hamerde weer lekker verder. Vervolgens kwam er een boor tevoorschijn om het schroefdraad in het midden van de pen in het bot te krijgen. En ik dat been maar vast houden en denken, hihi wat is dit toch leuk, niet flauwvallen, niet doen, ooooh wat is dit toch leuk, not. Die arts maar in een deuk liggen, want mijn gezicht vertrok nogal tijdens het hameren en boren.. Ik kon de slagen van de hamer en het boren voelen.. Maar ik heb het zonder flauwvallen kunnen overleven! ’s Middags lekker geluncht op de universiteit van het KCMC, wezen zwemmen en vervolgens maar uit eten geweest bij Elrancho, omdat we toch geen stroom hadden.

Vrijdag 27-1 rustig aan gedaan, boodschappen gehaald en wezen zwemmen. En omdat we nog steeds geen stroom hadden, maar weer naar Elrancho gevlucht om daar stroom te tappen en de avond met een drankje en licht door te brengen. Omdat Wilke de dagen ervoor punten had gescoord bij de manager, werden we in een kamertje gedropt, werd er gelijk een bestelling opgenomen en kregen we de rest van de drankjes allemaal gratis plus een gratis taxi ritje terug naar huis van dezelfde manager. De hele avond heeft de manager bij ons rond gehangen te praten, snapchats en selfies maken. Geweldige kerel.

Zaterdag vroeg uit bed want we zouden een coffeetour doen, en watervallen bezoeken. Super mooie dag gehad, met een leuk groepje mensen! Veel geleerd over hoe ze de koffie verbouwen en het hele proces mogen bekijken op het bonen plukken na. Het verbouwen van verschillende gewassen op 1 stuk land heeft hier een hele belangrijke functie. De grote bomen (zonder gewas) geven schaduw aan de kleinere bananenbomen, waarna deze weer schaduw geven aan de koffieplanten, waarna deze weer schaduw geven aan de nog kleinere jamplanten (een soort zoete aardappel). En natuurlijk mochten we na de rondleiding op de plantage, onze eigen gepelde, geroosterde en gemalen koffie mogen proberen. Hierna zijn we naar de watervallen gewandeld, hier even verkoeling gezocht, heel veel foto’s gemaakt en weer terug naar het busje. Hierna maar weer een restaurant opgezocht om stroom te tappen en om normaal avondeten binnen te krijgen. Hmmmm, lekkere kip en spotgoedkoop!

Zondag zijn we met onze 2 Zweedse huisgenoten en een ander Zweeds meisje naar de Hotsprings geweest. Onze taxichauffeur, met aan 1 hand maar 1 vinger/duim, heeft ons erheen gereden. En dat was me toch een bumpy ride, door de middle of nowhere. Maar echt super mooi! Onze gids vertelde over van alles en nog wat, stopte soms plotseling om iets interessants uit de berm te pakken zodat we het konden zien, en scheurde weer verder. Door echte oude Masai-dorpjes gereden met houten huisjes, koeien midden op de weg en ‘Mzungu’ roepende kinderen. Mzungu betekend blanke, en er gaat niet een dag voorbij dat je dat woord niet hoort. Eenmaal bij de Hotsprings aangekomen heeeeerlijk gezwommen in heel helder bronwater dat ergens uit het niks tevoorschijn komt. Aapjes gekeken, hagedis of leguaan gezien en selfies met onze negervrienden (iedereen is hier je vriend en wil met je op de foto). Laat op de middag weer op de terugweg. Treinsporen worden hier al zo’n 30 jaar niet meer gebruikt en mensen lopen dan ook met kuddes dieren zo over de rails heen naar hun bestemming. En wij moesten natuurlijk als toeristen hier ook even ons voet op zetten. Ook stonden er Baubau-bomen (of bowbow of bouwbouw) langs de weg. Uit deze bomen worden een soort snoepjes gemaakt, die vooral heel geliefd zijn bij zwangere vrouwen zoals men verteld. Als laatst zijn we langs de suikerriet velden gereden en heeft onze gids uitgelegd hoe het proces er ongeveer uit ziet. De suikerrietvelden worden platgebrand wanneer het riet geel is, de overgebleven stokken worden opgeraapt, gaan naar de fabriek, worden verwerkt en zo ontstaat suiker, of zo iets. De fabriek heeft zijn eigen dorp, met eigen winkels, kroegen, tankstation, golfbaan, voetbalclub en ga zo maar door. En dat alleen voor de fabrieksmedewerkers. Heel apart om te zien, net een klein van de buitenwereld afgesloten stadje. Na de lange dag hebben we besloten om met z’n allen als afsluiter, alwéér uit eten te gaan aangezien we toch nog geen stroom hadden, en daarna vroeg op bed.

Vandaag weer een stagedag gehad, en zowaar hadden we weer stroooooom! Vandaag niet zoveel bijzonders gezien op stage dus zal het maar laten voor wat het is. En na meer dan een week maar weer eens een wasje gedraaid, of nouja, het hele huis hangt vol schone was, op de raarste plekken om maar niet te hoeven strijken haha. Wilke was ondertussen ook al door zijn onderbroeken heen dus loop nu door huis in een roze bloemetjes boxer (het heeft meer van een ballenknijper) van Jamie, erg charmant…

Ik zal de komende stagedagen een foto van de afdeling proberen te maken om jullie nog een beter beeld te geven van hoe het er ongeveer uit ziet.. Jammer genoeg kan ik geen geur mee sturen. Een ding is waar ik de eerste dag al achter was.. Ik wil never nooit zelf op de afdeling komen te liggen.

En op de vraag of het verder allemaal goed gaat en of ik het leuk vindt? JAAAAA! Al blijft het hele ziekenhuis gebeuren hier een bizarre verschijning.

Veel liefs vanuit Moshi!